Het bezoek dat Yuki samen met enkele vriendinnen bracht aan Europa kon uiteraard niet zonder een bezoek aan de club. Het weerzien leverde ook nog een uitnodiging voor een tegenbezoekje op. Wat eerst iets was van ja maar 't is nogal ver en een duur werd na het nodige overleg en mails toch een mogelijkheid.
Duiken in Japan is een zeer dure zaak aangezien de duikleiders beroeps zijn en de lonen in dit land erg hoog liggen. De belofte duikleidingen te willen doen bracht dan ook heel wat in beweging en zo werd het betaalbaar dit land te bezoeken. Vanuit Japan word plots ook Truk Lagoon een haalbare zaak. Dit kleine eilandje is wereldberoemd bij duikers omwille van de wrakken die je er aantreft. Het was immers op Truk dat in 1943 de Amerikaanse luchtmacht erin slaagde 70 oorlogsschepen van de Japanse zeemacht te vernietigen en also de strijd in Azië definitief in haar voordeel om te buigen. Dit is het verslag van een vermoeiende maar meer dan schitterende reis.

door Danny De Potter

Donderdag 26 juli
Joepie, eindelijk weg. Met 30 minuten vertraging en toch nog op tijd geland in Frankfurt, en dat in een vlucht die slechts 65 minuten zou duren. Die van Lufthansa zijn deden weer een blitskrieg. Verdorie met een Duitse maatschappij naar Japan, als ze nu nog een tussenlanding maken in Italië is het helemaal W.O.II. Enfin, deze bak zit vol schoon Oosters volk en mij hebben ze weer tussen de gepensioneerden geparkeerd. Nu Pascal nog om mijn boeken verloren te doen en het kan niet meer stuk. Van de 24 Hoegaerdens die ik in Zaventem nog in de tax-free gekocht had heb ik er bij het einde van de vlucht naar Osaka nog 6 over. De rest verkocht aan mijn Japanse grootmoeders in de zetels rondom voor 3$ per stuk. Verdorie ik word hier nog rijk met op vakantie te gaan.

Vrijdag 27 Juli
Bij aankomst in Osaka ben ik de enige niet Jap aan de douane. Gevolg, alles uitladen tot en met het laatste stuk. De helft van de vragen kan ik niet beantwoorden met als gevolg dat ze daar nog wat ambetanter van worden. Yuki wacht mij op in de luchthaven en loodst me naar een bar waar je kan roken. Oef zeg. Dan met een shutle-bus naar mijn hotel in de stad. Ik mag direct proeven van het gebrek aan ruimte dat ze hier hebben. De kamer meet zo ongeveer 2 meter op anderhalve. In de namiddag een bezoekje aan de bank om mijn dollars om te zetten in Yennetjes en dan iets eten. De rest van de namiddag sightseeing in de stad en aanapassen aan het klimaat. Het is 35°C. en nogal aan de vochtige kant. 's Avonds diner in een family-restaurant (goedkoop en heerlijk eten) en vroeg in mijn nest wegens het overgeslagen nachtje van gisteren.

Zaterdag 28 Juli
Ontbijt op zijn Japans. Noedels en groene thee in een bistrootje. Heerlijk en kost bijna niets. In de namiddag wil ik naar het Osaka- aquarium. Amai… 700 meter gangpad met aan beide zijden niets dan aquaria gevuld met tropische vissen, koraal, beestjes, beesten en andere prachtige dinges. Hoogtepunt is een enorm bassin met twee walvishaaien, enkele manta's en een 30-tal haaien. Als het duiken tegenvalt heb ik dit toch al gehad. Tegen de avond naar het noh -theater. Yuki's vader is beroepsakteur en hij treed vanavond op in één van de grootse zalen van de Osaka. Nadien nog even gaan mailen met de thuisbasis en dan terug naar mijn hotel want morgen is het weer vroeg op.

Zondag 29 Juli
Vlucht naar Gaum (U.S.A.). Vier uur in de luchthaven gesleten (één hamburger gegeten en Joeps… sch**ter**) en daarna vlucht naar Truk (Lagoon) in Micronesië. Bij aankomst is het 22.00h. en het tijdsverschil met België bedraagt 9uur, en dan heb ik nog geluk dat het zomertijd is in België. Bij Daniël thuis beginnen ze dus aan het "noeneten". Ik ben opnieuw de enige "witte" en mag het nog eens gaan uitleggen bij de chef van de douane wat ik hier kom doen. Wegens geen wijn of cognac om aan te geven (lees af te geven) kieperen zen mijn bagage nog eens uit. Een half uurtje later zijn we op het Blue lagoon ressort het duikcentrum is in Japanse handen en zit in het kalme seizoen, gevolg een tekort aan duikleiders. Yuki onderhandeld wat en ik kan gratis duiken met enkele mededuikers mee te nemen. Na wat gepalaver komen we tot een akkoord en de rest zien we morgen wel. Op mijn kamer staan twee dubble bedden. Verdorie ik kan hier wat volk uitnodigen (gauw bellen naar de thuisbasis???).

Maandag 30 Juli
7.00h. Als ontbijt warme rijst met gebakken groentjes, enkele eieren, sla en koffie (5$), en dan nu DUIKEN. We duiken met een kleine boot en zijn weg voor de ganse dag. De eerste duik is op de KANSHO-MARU. Een oorlogsschip met dek op 20 meter en bodem 40 meter. Gewoonweg prachtig, hier kan je een ganse week op duiken. We bezoeken de brug, de boeg en enkele ruimen. De duik verloopt voorbeeldig maar volledig tegen de decotijd aan. Truk heeft geen decompressiekamer en dus regel van Danny "geen decokamer, geen decoduiken". De dichtst bijzijnde ligt trouwens in Gaum en dat is twee uur vliegen. De tweede duik is op de FUJIKAWA-MARU. Dit is een vrachtschip met een lengte van 135 meter met dek op 12 meter en bodem op 35 meter. Voor mij is dit wrak de moeder aller wrakken (fuck Thistlegorm). In één van de ruimen vinden we nog 4 zero jachtvliegtuigen. De brug is prachtig en nog volledig uitgerust. Net als op de meeste wrakken heel wat porselein servies dat door de officieren werd gebruikt. Alleen al een bezoek aan dit wrak is de verre reis meer dan waard. Helaas ook hier duikt het spook van de decotijd veel te snel op. Het leven op en rond het wrak is gewoon prachtig. Bij het maken van de trap worden we nog eens beloond met een kanjer van een rifhaai. Een late lunch op een verlaten eilandje dat zo weggelopen is uit de film. Een tweede bootje komt aanzetten met een vijftal Japanse schonen om te lunchen en te snorkelen… hmmm misschien straks stiekem van bootje wisselen. De derde duik is op het rif van Jeep-island. We zien er heel wat fraaie beestjes… maar ik vind het zonde in dit wrakkenparadijs dat we geen wrakje doen. Enige smet op deze dag is het onderlopen van mijn fototoestel. De eerste duik is er iets misgegaan en het toestel is om zeep. De duiken zijn echter een geweldige troost. 's Avonds een lichte maaltijd met rijst en vroeg bedje in… enfin, het wordt toch nog na middernacht.

Dinsdag 31 juli
Na een stevig ontbijt (bami met biefstuk en een omelet) weer het bootje op. Deze keer duiken op de SHINKOKU-MARU. Dit is een tanker met een lengte van 153 m. Het schip werd gekelderd door een torpedo. We dringen via dit gat het ruim binnen en gaan zo naar de machinekamer en uiteindelijk komen we terecht in een opslagplaats voor torpedo's. Bij het einde van de duik hebben we vanop trapdiepte een prachtig zicht op het schip. Yep, this is diving. Het middagmaal op een idyllisch strandje wordt even later verstoord door een tropisch onweer.De tweede duik wordt het wrak van YAMAGIKI-MARU. Deze tanker heeft een totale lengte van 120 meter en ligt 90° gekanteld op de bodem (diepte 40 m). Bij het te water gaan zien we een prachtige adelaarsrog. Ook hier dringen we het schip binnen via het gat dat een torpedo maakte. De machinekamer biedt een spectaculair zicht. Hier is alles nog volledig intact. Als ik achter de stoomturbine kruip, stuit ik plots op een halve schedel, 't is schrikken. Deze schepen werden door de Japanse marineduikers van alle lichamen ontdaan en de overblijfselen in Japan begraven. Diep in de wrakken, achter hoekjes vind je echter nog steeds iets. Bij het verlaten van het wrak betrappen we nog een haai, mooi zo...'s Avonds keren we nog eens terug naar de FUJIKAWA-MARU. Na bijna 60 jaar is dit schip volledig overgroeid met zacht en hard koraal. De nachtelijke aanblik is mooi. Voorzichtig nog even binnen gaan, maar het grootste deel van de duik brengen we aan de buitenkant door. Dit is de mooiste nachtduik die ik ooit maakte. Na 60 minuten neem ik met pijn in het hart afscheid, het is de laatste duik op Truk. Morgen vliegen we naar Ponapé nieuwe avonturen tegemoet. Truk is een eiland in pure armoede, dat financieel en militair ondersteund wordt door de V.S. Men leeft er in erbarmelijke omstandigheden en zowat iedereen wil het land ontvluchten. Het duiken zelf is er hemels. De Thistlegorm verbleekt bij deze wrakken. Velen zijn begroeid met prachtige koralen en in tegenstelling tot Egypte zijn de wrakken nog volledig intact. Breng echter je portemonnee mee. Twee duiken op wrakken kosten 120 dollar. Een rifduik kost 40 dollar en een nachtduik 65 dollar (Op een wrak). Al deze bedragen zijn gids inbegrepen. Daarnaast dien je nog een vergunning (1 jaar geldig) te kopen aan 30 dollar.

Woensdag 1 augustus
Uitchecken in het Blue Lagoon resort gaat snel. Dankzij de duikleidingen valt de prijs nogal mee, en dan hops naar de luchthaven. Bij daglicht blijkt de luchthaven niet veel meer dan een stal te zijn met een muurtje dat de grenscontrole voorstelt. Er is echter slechts één toilet en je mag er vrij rondlopen (if you promise to come back...).Ponapé kent al wat meer ontwikkeling. Het luchthaventje is degelijk. We worden meteen overgebracht naar het hotel " The Village". Het is een zeer klein resort dat in een private jungle gelegen is. Alles, maar dan ook alles is opgetrokken met natuurlijke materialen. Elk verblijf is een woning op palen gebouwd op een heuvelrug. De achterzijde steekt boven de jungle uit. Er zijn geen ramen. Het is één grote open ruimte met muskietengaas in plaats van muren of ramen. Je leeft er op het ritme van de jungle. Het dak is van gevlochten palmbladen en de balken zijn gewone boomstammen en takken, de korte lage muurtjes zijn van gevlochten materiaal. Tot en met W.C. rolhouder, alles komt uit de jungle. De lobby en het restaurant zijn idem. Er zijn slechts 16 hutten verspreid in het domein.De afwerking is gewoon subliem. Vanuit je hut en vanuit de bar en het restaurant heb je een prachtig uitzicht over de jungle, de lagune en de zee, maar je ziet geen enkele andere hut. De keuken en de bediening zijn zonder meer deze van een 5 sterren restaurant. Maar hier is de sfeer zeer ongedwongen en mag alles zolang je de andere gasten maar niet stoort. Dit is een absolute honeymoon-place. De prijs is echter navenant, maar als je ooit de kans hebt,.... DOEN.Ik spendeer de volledige namiddag en de avond aan de verkenning van het hotel en de jungle. This is paradise.

Donderdag 2 augustus
De start van drie dagen duiken op Ponapé. Yuki regelde voor mij een Japanse duikorganisatie die om volk verlegen zit. Japanners leren in principe nooit duikleidingen en hebben dus steeds een duikleider nodig. Ook hier ben ik de enige niet-Japanner. Er zijn nog vijf mannelijke Japjes en een zestal beauty's aan boord (yep en de'r nog voor betaald worden ook). We maken twee duiken aan de binnenzijde van het enorme rif. De eerste duik is langs een drop-off, met als hoogtepunt een Galapagoshaai en eenzeer zeldzame helfrichpijlvis. Het levert me na de duik duizend arrigotto's (dank u) en de liefde van de helft van deze schatjes op. Bij het snorkelen na de duik nog twee zandtijgerhaaitjes en we zijn klaar voor de lunch (sushi).De tweede duik is voor mij dan weer het einde. We zien een 15 zilverpunthaaien en 2 witpuntrifhaaien. Daarna nog twee keer een school barracuda's. Heerlijk, hier laten de dieren zich nog zeer dicht naderen. Na 35 minuten springt echter een O-ring van mijn fles, met als gevolg einde van de duik voor iedereen. Opnieuw een staande ovatie van de sashimi's en de belofte dat ze morgen terugkomen, helaas dat geldt ook voor de mannetjes. Trouwens de wijfjes herken je perfect onder water (ze dragen witte vinnen) waarschijnlijk maagden!!!

Vrijdag 3 augustus
Vandaag drie duiken. De eerste en de laatste hebben plaats op Manta Road. Het is ongeveer 1 uur varen. De eerste 30 minuten gebeurd er niets. Omdat de decotijd nadert besluit ik terug te gaan naar de boot, en dan plots -yes, yes, yes- plots doemt hij op. Met een spanwijdte van meer dan vier meter werpt hij ons volledig in de schaduw. Na vijf minuten rondcirkelen verdwijnt hij even majestueus als hij gekomen is, mijn eerste manta. De tweede duik is op Manta Rock. We worden verrast door een helse stroming en zullen de rots, 50 meter verder nooit bereiken. Onderweg worden we uitgelachen door enkele zwartpuntrifhaaien die er blijkbaar minder moeite mee hebben. Diving is fun... sometimes. Voor de laatste duik gaan we terug naar Manta Road. Het zicht bedraagt minder dan 10 meter, maar deze keer doemen ze sneller op. Vier prachtige manta's. het grootste exemplaar meet ongeveer 5 (vijf) meter. Ze blijven ongeveer 30 minuten lang bij ons. Het dichterbij komen van de decotijd en het gebrek aan lucht verplichten ons terug te keren. Onder de boot vinden we nog prachtige naaktslakken in de meest uiteenlopende kleuren.'s Avonds opnieuw een heerlijk diner in The Village. 't Zal tegenvallen als ik terug thuis ben, dan wordt het eten met vier gangen minder en mag ik zelf de afwas doen. Tijdens de nacht wordt ik verrast op een tropisch onweer. De wind raast door de hut en ik word getrakteerd op een prachtig klank- en lichtspel.

Zondag 4 augustus
De Japes van gisteren zijn weg, maar er valt een nieuwe lading binnen in het duikcentrum. Er zitten o.a. twee verpleegsters bij (straks eens nar mijn liesbreuk laten kijken), en iemand die op de Japanse ambassade werkt.Oh ja, duiken, het is mijn laatste dag en voor de farce krijg ik alle vrouwen mee. Yeah, punish me, please. De eerste duik is op Ant. Een rif dat midden in zee ligt op twee uur varen. Bij aankomst hebben we al twee zeezieken. De duik zelf is eerder ruw, de deining laat zich voelen tot op 15 meter diepte. We maken dan maar een diepe duik tot de decotijd nadert en worden beloond met gobies en enkele haaien. Als we terug opstijgen naar het rifdak, valt Sonja de schildpad pardoes op onze neus. Dit heb ik ooit nog eens met Sigi en Hilde in Egypte mogen ervaren. Bij het maken van de trap wordt ongeveer iedereen zeeziek. Als ik ze de boot ophelp word ik uit pure dankbaarheid door eentje ondergekotst. Aan een touw snorkel ik nog even in de stroming. Dat kenden ze hier nog niet, enfin ik ben terug proper.De tweede duik is opnieuw op het buitenrif, Stipe Passage East. Omdat alle vrouwen zo zot zijn van pijlvisjes. Omdat alle vrouwen zo zot zijn van pijlvisjes maken we een diepe duik. Hier zijn ze te vinden. Ik heb h**r*nchance en vind op 33 meter 2 helfrichpijlvisjes. Yeah, orgasme alom in de groep (Iku in het Japans -ze komen niet, maar gaan- niet vragen waar ik het vandaan heb). Met pijn in het hart neem ik op het einde van de dag afscheid van de duikers en de bemanning. Ove enkele dagen mag ik mijn kopje opnieuw ondersteken in Japan. Zondag 5 augustus.Vandaag bezoek aan Nan-Mandol. In de voormiddag snorkelen we nog op een rif in de buurt. Het eten gebeurd opnieuw op een onbewoond eilandje. Nadien varen we door richting Nan-mandol. Onderweg komen twee manta's ons een groet brengen. Nan-madol is een verzameling van 92 eilandjes die ongeveer 1000 jaar geleden met de hand gebouwd zijn. Elk eiland is opgebouwd met immense stenen die aangebracht werden via boten. De site werd ongeveer 500 tot 800 jaar geleden verlaten om ongekende redenen. Het meest indrukwekkende eiland is dat van de koning. Je kan er nog steeds zijn graftombe, de gevangenis en een ontvangstruimte bezoeken. De stenen muren zijn tot 3 meter dik en 7 meter hoog. INDRUKWEKEND. Om een overzicht te krijgen hebben we kano's meegebracht vanuit het hotel. Tijdens onze tocht worden we overvallen door een tropisch onweer. 't Doet een beetje denken aan de afdaling van de Lesse. De terugtocht met de boot naar het hotel is hels en duurt meer dan een uur.

Maandag 6 augustus
's Nachts uitchecken van het hotel en vanuit de luchthaven van Ponapé vliegen we terug naar Chuuk (Truk). Vandaar gaat vliegen we naar Guam waar we 4 uur wachten op een verbindingsvlucht naar Osaka. Eens aangekomen in Osaka opnieuw de nodige heisa over mijn bagage en een dubbele check. In de luchthaven op de trein naar Hineno, daar overstappen op de trein naar Wakayama en van daaruit de exprestrein naar Kushimoto. Als we toekomen in de late namiddag ben ik doodop van het reizen en de overgeslagen nacht.Kuchimoto is een vissersstadje dat zich bevind in het meest zuidelijke punt van het Japanse vasteland. Hier ben ik een echt curiosum en kinderen komen voorzichtig dichterbij om me aan te raken en dan snel weg te lopen. Hier kennen ze "ne witten" duidelijk alleen meer van T.V.'s Avonds eten we in het kleinste restaurant ter wereld. Het is misschien 6m² groot, keuken inbegrepen. Het is uitsluitend voor duikers bestemd. Ik ontmoet er de lokale duikgidsen en geniet er van het overheerlijke eten dat zelfs naar onze normenspotgoedkoop is. We worden er de ganse avond getracteerd op drank. Als we uiteindelijk buitengaan in Yuki "dlunken as a lolly (lees: drunk as a lorry)" en weet ze de weg naar het hotel niet meer. Japanse stadjes zijn zeer onoverzichtelijk en het kost me de grootste moeite om terug te geraken met mijn tolk die sinds twee uur "Japanglish" spreekt tegen mij en "Neanderenglish" tegen de Japjes. In het hotel heb ik nog een uurtje lol alvorens ik de telefoon-wake-up-call juist afgesteld krijg.

Dinsdag 7 augustus
's Morgens vind ik Yuki terug in de ontbijtzaal iets minder enthousiast dan de vorige nacht. Ze blijkt zich nog één en ander van het restaurant te herinneren en voelt zich daar duidelijk niet zo goed mee. Het duikcentrum heeft een taxi gestuurd om ons op te pikken. Bij aankomst staat iedereen ons nogal plechtig op te wachten. Ik wordt voorgesteld aan de directeur van het centrum, de staf en de duikleiders. Ik heb het onprettige vermoeden dat ze me aanzien voor de voorzitter van de Nelos!!! Ik blijk de eerste "white guy" te zijn die hier komt duiken sinds 1989. (1989 algemene vergadering van CMAS met delegaties uit 40 landen had ter gelegenheid van haar 30 ste verjaardag plaats in Kuchimoto. Kushimoto Marine Park is een centrum met aquarium voor wetenschappelijk onderzoek, een universitair onderzoek- en duikcentrum en een commercieel duikcentrum. Vanuit biologisch standpunt is Kuchimoto het meest noordelijk gelegen punt ter wereld waar zowel zacht als hard koraal voorkomt. Door de invloed van de stromingen vindt je er zowel vissen uit gematigde, sub-tropische als tropische wateren, samen meer dan 1000 verschillende soorten. Het is Japans grootste marine-biologisch centrum met afdelingen in Tokio en Okinawa. We starten met een uitgebreide briefing en het programma voor twee dagen. Vandaag maken we drie duiken. De eerste duik is een bootduik. Ik doe de duikleiding voor Yuki en enkele vriendinnen. Omwille van een typhoon in de buurt is de zichtbaarheid slechts 8 tot 10 meter. God-zij-dank heb ik een nauwkeurig onderwaterplan meegekregen om de ankerkoord terug te vinden. De bodem bevind zich op 26 meter en het anker ligt op een rots met top op 10 meter. De stroming is hels en verandert elke minuut van richting. Als na 35 minuten het anker plots opdoemt voor mijn neus haal ik opgelucht adem. Ik ben verplicht in apnea stijl te duiken omwille van de 10 literflessen. Mijn gele vriendinnen verbruiken gewoonweg niets. De safetystop op 5 meter (PADI) doet denken aan heroisch werk op de thistlegorm of vorig jaar nog op de Giannis "D". De drie andere duikleiders zijn beroepsduikers verbonden aan het duikcentrum en zijn zeer verbaasd dat ik de ankerkoord terugvond (ik ook maar… sssst). Na de briefing worden Yuki en ikzelf uitgenodigd een duik te maken in het biologisch park, onder leiding van een stafmedewerker. In dit gebied kent hij elk beestje. Hij maakt er dagelijks duiken en weet in welk stadium de dieren zich bevinden Onderwater geeft hij uitleg via een bord met tekst (telkens vertaald op een ander bord door Yuki) en tekeningen. De duik duurt 65 minuten en heeft een maximale diepte van 6.5 meter. 's Avonds zal hij debriefen. De derde duik is met hetzelfde team als deze morgen. Opnieuw een bootduik, deze keer met een diepte van 17 meter. De ondergrond is een zandbodem met rotsblokken. Ik vertrek opnieuw met een gedetailleerd onderwaterplan, het is geplastifieerd en en op A4-formaat. Ik ben een weddingschap aangegaan om een tunnel doorheen een rots te vinden. Als ik volgens plan vertrek op kompas blijkt niets te kloppen. Na 7 minuten keer ik 180° om richting anker. Het zicht is bijna 10 meter en ik kan door het plan zien wat er gebeurd is. De smeerlappen hebben met de schipper afgesproken 50 meter verder te ankeren (het ankeren gebeurd hier met satelliet navigatie en sonar). Vanuit de ankerplaats ga ik nu opnieuw maar deze keer koers pal noord. Vijf minuten later komen we langs de grot. Het is een gewelf met doormeter van 1 meter langs onze kant en 4 meter aan de andere kant. Het dak is prachtig begroeid met koralen. Na 40 minuten zijn we terug aan de ankerlijn en goed 5 minuten later komen we boven water. Verbazing alom als mijn gezelschap getuigd dat we de boog gezien hebben. Ik moet de boog beschrijven als bewijs van de weddenschap. Na terugkomst in het duikcentrum, douchen en alles opbergen. In het duikcentrum zijn kleedkamers, toiletten, opbergkasten voor natte en droge spullen en een drooginstallatie. Buiten heeft men nogmaals dezelfde installaties maar dan in open lucht. 's Avonds debriefing van Toru Takahashi Shisho. De debriefing duurt meer dan twee uur. Op een plattegrond van de duikplaats wordt de duik uitgetekend en duidt Mr. Takahashi alle plaatsen aan waar we gestopt zijn en geeft telkens uitvoerig uitleg over de geziene diersoort, hun gedrag op dat ogenblik, de levensloop, enz. aan de hand van foto's van deze dieren. Veel van de foto's zijn van de dieren die we zagen tijdens de duik. Het centrum is een belangrijke uitgever van boeken over het onderwaterleven, helaas alleen in het Japans. Ik geef als geschenk een fles advokaat die prompt in een ijsemmer verdwijnt en even later gekraakt wordt… yeah… advokaat uit saké kopjes. In de late avond gaan we terug naar het restaurant met een enkele medewerkers van het duikcentrum. We zitten zowat op elkaars schoot en de laatste advokaat wordt er soldaat gemaakt, samen met veel te veel saké en Japans bier voor mij. Op een gegeven moment sta ik te koken aan de andere kant van de toog. Enfin, het wordt weer zeer laat alvorens we met de wagen het platteland inrijden naar het huis van een nichtjje van Kinda-chan. Het is een traditionel huis en dus slaap ik op de grond op een tatamimat.

Woensdag 8 augustus
Veel te vroeg in de morgen wordt ik wakker met een bijna gebroken rug en ledematen. Dat slapen op de grond is niet echt mijn stijl. Snel douchen en terugrijden naar het duikcentrum. We ontbijten er en kleden ons om voor de eerste duik. F**ck, mijn duikcomputer en logboek liggen nog bij Jumie. 't Zal vanmorgen iets te vroeg geweest zijn. Met geleend materiaal start ik aan de eerste duik. We zweven 40 minuten op de gekste stromingen en komen mooi terug aan het ankertouw. Het zicht is slechts 7 tot 8 meter t.g.v. de typhoon. Net voor de lunch geniet ik van een strandduik die we maken en om 15u. zijn we weer klaar voor de derde en laatste duik. We duiken op een zandbodem die bezaaid is met rotsen begroeid met koraal. Yeah… ik heb geluk en vind een pantermurene en een spookmurene… PRACHTIG. Het terugvinden van de ankerketting is geen sinecure, en ik heb nog slechts 40 bar als we aanonze veiligheidsstop beginnen. Terug in het centrum moet alles plots snel gaan omwille van aangekondigd slecht weer. We gaan terug naar Jumie. Het avondeten houden we in een familierestaurant. Iedereen is een beetje uitgeput en met gemengde gevoelens kruip ik terug op mijn (veel te hard) matje. Ik begrijp alsmaar beter waarom Steps zo kon wroeten om toch maar op het bed te kunnen slapen.

Donderdag 9 augustus
Vertrek naar Osaka om er een rustdag te houden. Yuki brengt me naar het appartement van haar ouders zodat ik mijn kleren kan wassen en duikspullen drogen. Ik desinfecteer mezelf met een douche en een Japans bad en beantwoord mijn e-mail. Soms is de andere kant van de wereld zeer dichtbij. 's Avonds nodigen haar ouders me uit iets te gaan eten. Een uurtje later zitten we in één van de beste Japanse restaurants van de stad een multi-multigangen menu te verwerken. Aan de tafel naast ons zit een Hollander verwikkeld in een zakendiner. Hij maakt gebruik van een tolk en veegt vierkant zijn voeten aan de tafeletiquette. Onze beide tafels geraken in gesprek en plots worden we overstelpt met kaartjes en buigingen. Met de ondergrondse geraak ik feilloos terug in mijn hotel.

Vrijdag 10 augustus
Nog lichtjes verdoofd van het overdadige eten van gisteren vertrek ik voor een tweedaags bezoek aan Kyoto. Vandaag bezoek ik de bergen rond Kyoto en een gereputeerde tempel langs een bergrivier. Kyoto is een stad van ongeveer 7 miljoen inwoners, en tevens de voormalige hoofdstad van Japan. In de zomer is het broeierig heet in deze stad omdat ze gelegen is in een dal omgeven door bergen. 's Avonds terug naar het centrum om de Ryokan op te zoeken waar ik een nachtje aangeboden kreeg door de mensen waarmee ik dook in Kushimoto. Een Ryokan is geen hotel maar een klasiek Japans huis zoals dit enkele honderden jaren geleden in Japan was. Het is opgetrokken uit hout, riet, bamboe, leem en papier. Je verblijft er in een kamer die overdag een leefkamer is en 's avonds omgebouwd wordt tot slaapkamer. Na ontvangst door de gastvrouw wordt een klasiek Japans bad voor je klaargemaakt en brengt men een Jukata (soort kimono). De badkamer en het toilet zij gemeenschappelijke ruimten en worden voor elke gast opnieuw gereinigd. Rondom de Ryokan is een prachtige Japanse tuin aangelegd. Het avondeten is een traditioneel Japans maal dat meer dan 10 gangen beslaat. Alles wordt je in je kamer opgediend. Na het avondeten wordt de lage tafel uit je kamer verwijderd en brengt men een futton (dikke mat) en zijden lakens voor de nacht. De volgende morgen wordt je vroeg gewekt en tijdens het ochtendbad wordt de kamer weer omgebouwd voor het dagregime. Het ontbijt beslaat opnieuw 7 gangenzodat ik meer dan klaar ben voor een lange dag.

Zaterdag 11 augustus
De voormiddag gaat volledig op aan het bezoeken van enkele tempels. Shinto en Boedisme zijn de voornaamste godsdiensten. De meerderheid van de Japanners belijden beide door elkaar. In de namiddag een winkeltochtje door de stad en langzaam uitkijken naar wat souvenirs. Met al dat schoon volk dat hier rondloopt is shoppen een aangename bezigheid in Kyoto. Tegen de avond zoek ik mijn weg naar het restaurant waar ik afspraak heb met Mr. And Mrs. Nakajima. Weer veel te veel eten en drinken en niets mogen betalen. In de late avond terug met de trein naar Osaka en van daaruit ga ik richting Nukata, net buiten Osaka. Kinda-chan staat me op te wachten en brengt me naar haar appartement. Wedden dat ik weer op de mat mag slapen.

Zondag 12 augustus
Ik slaap een klein gat in de ochtend en werk aan mijn dag boek. Vanmiddag komen Naviko en Yuki voor een Nabe lunch. Nabe is een soort van fondue met gekookte groenten, vis en vlees. We maken er een vrolijk boeltje van. 's Avonds terug naar Osaka voor een bezoek aan Namba, het uitgangscentrum van van de stad. Voor het eerst in drie weken geen Japans deze avond maar gewoon een leuke (Japanse) Italiaan.

Maandag 13, dinsdag 14 augustus
Vandaag een bezoek aan Kobe. Ik ben de gast van Naviko. Kobe werd in 1995 vernield door een aardbeving met een kracht van 7.2 op de richterschaal. Hierbij stierven 6.400 mensen en raakten 40.000 gewond. In totaal werden 440.000 gebouwen vernield. Het stadscentrum werd in een minimum van tijd opnieuw opgebouwd. Het is een prachtige stad geworden. We bezoeken het stadhuis, een enorm torengebouw dat uitzicht bied over de haven, little china, en down-town. 's Avonds gaan we iets traditioneels eten. De volgende morgen terug naar Osaka, deze keer voor een laatste shopping in Namba. Het is de laatste dag. 's Avonds heeft Yuki nog een verassing in petto. Ze pikt me op voor een zeer traditioneel diner in de binnenstad. Nadien genieten we van koffie in het prachtige Rits-Carlton. Hier zouden we met de club nog eens een ledenfeestje kunnen organiseren. Helaas aan alles komt een einde.

Woensdag 15 augustus
Ik vertrek in de vroegte terug naar de luchthaven. Mijn bagage weegt 40 kg. En dat is iets te veel van het goede. Men vraagt 24.000 BEF. Bij te betalen voor overgewicht. Ja mijn g*t, ik kan nog beter een deel weggooien. Yuki weet echter raad. De helft van mijn valies wordt rugzak en dus zal meegaan met mijn handbagage. Hierdoor is de gewone bagage nog 27 kg. Dat is met een lieve glimlach wel te doen. Ik heb nu twee handbagages die samen zo zal thuis blijken, 30 kg. Wegen. Dat heb je natuurlijk als iedereen je een flesje saké meegeeft voor thuis i.p.v. een waaiertje of gewoon een dikke kus. Na een vlucht van 12 uur kom ik aan in Frankfurt. Nu nog 4 uur wachten op de vlucht naar Brussel en we zijn eindelijk thuis. Wassen en plassen zal voor morgen zijn. Graag wil ik iedereen danken die het mogelijk gemaakt heeft deze reis te maken., Yuki, St world org., Phoenix diving, Blue lagoon divers, Kushimoto Marine Park, Kinda-chan, Naviko, Jumie, Mika,Toru Takahashi, (sponsering, logies, kortingen, e.d.) Bob en Iris voor de oppas thuis,…