Toegegeven, dit verslag komt moeizaam tot stand. De lezer zal onze belevenissen van vrijdagnacht en zaterdag bij wijze van flash back moeten vernemen.
Wij zijn Daniel, Koen, Mario en Harry en wij bevinden ons eenzaam, alleen en van de wereld afgesneden op het dakterras van hotel Santa Anna in het zonnige L`Estartit, Catalonie, Spanje.
Het gebrek aan contact met de rest van de wereld speelt ons volop parten. Dit blijkt uit de eerste ochtendlijke woorden van Mario: “Zeg, wie zou het Eurosongfestival gewonnen hebben?” Voor het overige stellen wij het redelijk wel en wij bereiden ons, met een uitgebreid ontbijt in de zon, voor op de tweede duik van onze vakantie. We blikken eerst even terug op wat (nu al) onherroepelijk voorbij is.

door Harry Vangrunderbeeck en Daniel Devriese

L´Éstartit, zondag 16 mei 2004, 7h40……………………………..L´Estartit, zondag 16 mei 2004, 17h55………………………………Toegegeven, dit verslag komt moeizaam tot stand. De lezer zal onze belevenissen van vrijdagnacht en zaterdag bij wijze van flash back moeten vernemen. Wij zijn Daniel, Koen, Mario en Harry en wij bevinden ons eenzaam, alleen en van de wereld afgesneden op het dakterras van hotel Santa Anna in het zonnige L`Estartit, Catalonie, Spanje.Het gebrek aan contact met de rest van de wereld speelt ons volop parten. Dit blijkt uit de eerste ochtendlijke woorden van Mario: “Zeg, wie zou het Eurosongfestival gewonnen hebben?” Voor het overige stellen wij het redelijk wel en wij bereiden ons, met een uitgebreid ontbijt in de zon, voor op de tweede duik van onze vakantie.We blikken eerst even terug op wat (nu al) onherroepelijk voorbij is. Rotselaar, vrijdag 14 mei 2004, 19h30Op deze prachtige lenteavond vertrekken Mario en ik om onze reisgenoten Daniel en Koen op te halen. Rond 21 h is het gezelschap compleet en vertrekken wij vanuit Limburg voor een lange nachtelijke rit naar L´Estartit. Mario en ik zijn er nog nooit geweest, Koen één keer en Daniel kent er waarschijnlijk alle vissen, serveersters en duikscholen bij naam en toenaam.Zaterdagmorgen rond 09h ter hoogte van Cap d’ Agde:“Mare Nostrum”! Links van ons blinkt de Middellandse zee in de zon. Vakantiegevoel!Na zowat 13 uur rijden (1400 km en oneven), draaien wij de parking van duikcentrum La Sirena op. Al bij al is de rit voorspoedig verlopen. Spijtig dat onze Waalse halfbroeders de E25 over zowat 45 km hadden omgelegd. Van alle Europeanen zijn de Walen de meest omgelegde. De signalisatie was dan ook navenant. En zeggen dat die ooit het Eurovisiesongfestival gewonnen hebben (dit volkomen terzijde).Hotel Santa Anna en de gereserveerde suite voor 4 personen blijkt ook mee te vallen. Op naar de haven voor onze eerste duik (zaterdag 16h30). Bij aankomst in het hotel: de eerste brokken. Even in de kluis geweest en ´t ging al niet meer. Bij poging tot herstelling: dozeke nog kapotter. Dan maar een draagbare kluis (een meeneemkluis zeg maar). Dat geeft een veilig gevoel. L´Estartit, zondag 16 mei, 8h30Nog steeds geplaagd door de vraag wie nu wel het Eurosongfestival mag hebben gewonnen staan wij dus in de haven. Gisteravond zijn wij een pint gaan drinken in de enige bar waar het festival niet op het scherm stond en nu hebben we een beetje koppijn omdat we ons het hoofd breken over de winnaar. Eigen schuld, dikke bult.Bij onze ochtendduik (Carai Bernat) is de fauna op de afspraak: Merou´s (groot en veel), Rascasse (rood, groen, veel, groot). Scholen brasem, de onvermijdelijke girelles en zwaluwstaartjes houden ons gezelschap gedurende de ganse duik. Een héél tevreden stelletje duikers zakt af naar het terras van Maria Carmen voor nutritie en hydradatie. Het zal echt niet aan de nutritie en hydradtie gelegen hebben, maar de namiddag wordt een brokkennamiddag. Temidden van onze siësta zakt Koen door een terrasstoel. Met een sublieme beenveeg molt hij en passant ook nog onze enige asbak. Koen zelf blijft geheel intact en rondt enkele uren later zijn zoektocht naar een nieuwe asbak succesvol en zonder kosten af.Op de boot, later die dag, wordt mijn ontspanner het slachtoffer van een vallende fles. Hier zijn wel kosten aan. Gelukkig heb ik geen aspotten kapot gedaan! Met een inderhaast gemonteerde reserve dan maar de tweede duik (La Vacca) aangevat. Verdomme. L´Estartit, maandag 17 mei 2004, Mario vermoedt dat onze kamer op zijn minst een potentiële winnaar van het Eurovisiesongfestival telt. Solo, mono, stereo een nieuw muziekgenre krijgt vorm. Volgende keer geen fototoestel meenemen maar een bandrecorder. Zelf zit hij nog met twijfels maar volgens mij mag hij zeker meedoen als de rest van de band zich in de voorronde lanceert.Eigenlijk missen wij op deze reis een natuurkenner als Jos Smeyers. Wat zou deze specialist zich verheugen in het beschrijven en onderscheiden van al deze natuurgeluiden. Wellicht hoort hij geblinddoekt en in het donker het verschil tussen een instructeur, een 3 ster duiker, een 2 ster met dieptebeperking enzovoort. Ook een goed idee voor een clubkwis trouwens.Bij het ontbijt (op het dakterras, juist) maken wij ons wat zorgen om de samenpakkende wolken en de wind. Het duikcentrum wellicht ook. De Neptuno voert ons naar Les Fernelles, dichtbij en beschut. Daniel verwacht niet veel van zulk een duikplaats voor twijfelachtig weer. Het moet gezegd dat het zicht beter kon (het zicht is trouwens nog nooit optimaal geweest tot dusver) en dat de stroming ook best wat minder mocht zijn. Onvoorspelbaar als altijd vergast de zee ons echter op een prachtig schouwspel: onze buddy’s, de brasems, verlaten ons ijlings om samen met een grote Merou een inktvis te verscheuren. Wat verder vinden we een even grote inktvis, levend en wel. Wellicht de partner van het vissevoer van daarnet. Daniel toont zijn medeleven en laat de kans om met de treurende weduwe te dollen voorbijgaan. Vrijgezellen!Namiddag. Het weer is terug zoals het moet: 25°C, lichte wind. Wegens recente instorting in de baai van “Pedra del Dieu” (God´s rots) is de duikstek daar onbruikbaar. Men schotelt ons weer La Vacca voor. Van een goed gerecht kan men twee keer eten. Geen probleem.De duik was alweer de moeite. 50 minuten voorbij zonder dat we er erg in hadden; Onze Franstalige mededuikers op de boot zien dat even anders. Na ons in het water en voor ons er uit. En wat horen wij zeggen in de taal van Molière, maar niet om te lachen: “Ces Belges sont cons” . Ze hebben nog geluk dat ik zoveel verbruik of ik maakte het uur helemaal vol, afgerond naar achter, als u begrijpt wat ik bedoel. Misschien gaan de heren graag kort en diep. Of misschien hebben wij het Eurosongfestival gewonnen en zij niet. Ces Français sont jaloux. L´Estartit, dinsdag 18 mei Vandaag toch Pedra del Dieu. Ondanks de instorting kan de duik er vandaag, maar alleen aan de oostelijke kant. Ergens schijnt God niet te willen dat zijn rots bedoken wordt want zijne goddelijke hoogheid legt een dikke mistlaag rond haven en rots. Miguel, onze schipper vond na twintig minuten rondtuffen dan toch eindelijk een boei…. van het verkeerde eiland. Daniel had tevoren al enkele boeien aangewezen. Bij nadering bleken ze te kunnen krijsen, vliegen en dobberen: zeemeeuwen. Als ware Odysseusen wisten wij dat er een offer zou moeten geplengd worden om de goden gunstig te stemmen. Koen en Mario verzonken in gebed. De ene beloofde in stilte zijn blaas . De andere zijn maag . De schipper vond zijn rots en de goden kregen hun deel. Het is zover. Mario moet kotsen. Toch denkt hij hierbij niet goed na want hij miste mij met een halve meter.Als ik zou moeten kotsen, ik zou het doel raken; de jongen is er wat van gedaan .Ook neemt hij nog slechts zelden de woorden San Miguel in de mond ( enfin, ja en neen). Met ouder worden zal dat wel overgaan. Trouwens een vaststelling van mij en Harry. Niettegenstaande ouder worden een zeer ingewikkeld proces is, slagen sommigen er in dit zonder moeite te volbrengen. Vannacht heb ik trouwens zin gehad Mario wakker te maken: iedereen sliep zonder snurken. Dat moest hij toch horen.Toch maar laten liggen. Hij was er mij dankbaar voor. Namiddag.Wij maken ons zorgen om Koen.Het zou kunnen dat de Goden het geplengde offer niet aanvaard hebben. Bij het plegen van het ritueel passeerde een plezierboot vol dames…. Aan de verkeerde kant. Moet hij de wraak der goden vrezen? Benieuwd of hij zijn camera met onderwaterhuis meeneemt bij de tweede duik.De namiddagduik is op Pota del Lop. De goden bleven ons en het onderwaterhuis goedgezind. De duik verliep in de schaduw van het rotseiland en voelde koud aan. Ook wordt het zicht steeds slechter.Wat is er toch met Mario? Deze voormiddag had de jongen problemen om zijn eten en drinken in zijn lijf te houden. Deze namiddag is het een probleem om zijn maag vol te krijgen .Drinken met gesloten mond: gesmos verzekerd. We zullen hem moeten thuislaten en zonder hem nog wat inspiratie moeten opdrinken.Na een raadpleging bij Dr. Zoenk (Daniel) is Mario overtuigd om toch mee een stapje in de wereld te zetten. Kwestie van hoofdpijn uitstellen tot morgenvroeg. L´Startte, woensdag 19 mei 2004 Wij staan om 9 h op de pier. Het wordt al een gewoonte. Vlak voor het inschepen wordt Mario opgebeld door zijn werk. Ook dat wordt een gewoonte. Om de routine te verbreken zijn er die al eens een tas met computer en kompas en zo op de stoep van het hotel zouden laten staan. De schipper wil weer naar La Vaca. Ook dat wordt een gewoonte zeg! We zagen een beetje en vragen Delfi. We krijgen onze zin. Ook krijgen we er een Hollander bij. De man was met zijn dochter gekomen om samen te duiken, maar die is niet goed van oren en poten. Enfin zeker niet van oren.Na een kort interview met Daniel, blijkt het een ervaren Padi divemaster en brandweerduiker te zijn. Daniel vertrouwt hem langs zijn neus weg toe dat wij alleen gisteren niet als eerste in het water lagen en er als laatste uitkwamen. Woorden nog niet koud of, plons, Hollander in het water. Zeg, brandt het ergens? Vervolgens plons, plons Daniel en Harry in het water, Allebei zonder rechterhandschoen! Mario smijt ze ons met een sierlijke boog achterna. Duiken kan bij ons clubje geen routine worden. De Hollander, zo zien wij nu, duikt zonder handschoenen.Wij hadden hem ingehuurd als hekkensluiter, maar hij hangt in de tunnels van de grot al gauw tussen ons in. Koen is nu hekkensluiter én onderwaterfotograaf. Niet echt de beste combinatie. Bovendien slikt hij al ons stof en het zicht was, alweer, niet goed (een meter of vier). Wellicht doen wij de volgende duiken in kleinere teams.Al bij al een leuke duik. Voor Koen wat minder.De namiddagduik doen wij op Carai Bernat. Koen heeft nu een Engels vriendje. Na de duik spreken wij met de man af om s’avonds in de Casi Casi bar de duikboekjes in te vullen. Geen Engelsman gezien. L’Estartit, donderdag 20 mei 2004 Het is moeilijk opstaan vandaag. Persoonlijk begin ik mij af te vragen of het geen zin heeft dat de Verenigde Naties een wereld Coca Cola dag organiseren. Dan kon ik vandaag met een rondje Cola tracteren voor mijn tweehonderdste duik. Mario is ondertussen ook al de vijftig voorbij. Vijftig duiken, laat daar geen misverstand over bestaan.Normaal zijn wij vandaag niet geboekt voor duiken in het natuurreservaat (de eilanden) en wordt het de kust. Het duikcentrum heeft echter een prettige verassing voor ons. We mogen toch naar de eilanden. Beter geschikt voor een jubileumduik ook!De Engelse buddy van Koen is ook weer van de partij. Hij was gisteravond in slaap gevallen; Ja, wij ook, alleen wat later. We merken trouwens dat Koen steeds verder van de boot bovenkomt. Niet dat hij er veel last van heeft, zo aan het touw van de zodiak. Al in L’Estartit geweest? De plaats is beroemd in onze club en verdient haar reputatie. Een gezellige haven met een mix van zeilboten, vissersboten en duikscheepjes. Een lekker ruikende drukte op de lange kade vol terrassen. Overdag eet, drinkt en paradeert hier een internationaal vakantiegezelschap. De terrassen doen gouden zaken. S’Avonds is het wat minder. Dagtoerisme? Appartementtoerisme? Is het dan nog te koud voor de Spanjaarden?Eén terras heeft overdag én s’avonds altijd ruimte zat. De Pita zaak op de kade. Mario zegt altijd als wij er langs komen dat we hier eens zouden moeten komen eten. We schieten - tot irritatie van de verveelde ober- altijd in een harde lach als we er voorbij komen. Spanjaarden zijn zoals reptielen. Bij opwarming komt er leven in. Heel de winter heeft de haven er rustig en stil bij gelegen. Nu bij het begin van het toeristische seizoen is men hier lustig de haven aan het opbreken. Water en elektriciteit leggen. En de duikcentra maar klagen. Ook het trottoir voor de Liquit Bar moest er helemaal aan geloven. Een fameuze toeristische attractie minder. Het hotel herbergt steeds meer (Belgische) duikers. Een gezelschap uit Meise is neergestreken. De instructeurs kan je er zo uithalen. Daar komt meer en andere praat uit nietwaar? Die van ons heeft zich op de fysica geworpen en werkt aan een gecombineerde drank-druk en gaswet die hij in de badkamer uittest. De nieuwe gecombineerde wet vindt geen toepassing in de duikwereld maar is alvast een goed argument tegen de wereld Coca Coladag. Ze komt in de handboeken als de wet van Devriese. De wet van Murphy (gas, explosieven en materiaalwet). Deze wet bepaalt. Als er iets misgaat, hou dan steeds rekening met het slechtste scenario. De boterham met choco valt aan chocokant op de grond. Newton is ook een klootzak. Maar als er iets mis gaat en ge hebt gezopen? Telt niet, Murphy is geheelonthouder! Daarom vrienden aller landen, Drinken en Murphy laat je met rust. Nonkel Alzheimer daarentegen! Begrijp je? L’Estartit, vrijdag, 21 mei 2004 La Sirena blijft zichzelf overtreffen: nog een dagje op de eilanden zonder reservatie. Vanavond hebben ze ons bovendien uitgenodigd op een grote pot sangria. Daniel heeft hen zeker de nieuwe druk-drank- en gaswet uitgelegd.Geen Hollanders of Engelsen vandaag. We duiken terug met vier. Koen leidt ons door de gangenstelsels van Delfi noord. Mario eet echt graag kebab. Na al enkele dagen gezegd te hebben: “hier moeten wij eens komen eten”, is het hem vandaag gelukt ons er te doen neerzitten. De dag van de moslims was echter nog niet begonnen. Drinken O.K., zelfs alcohol. Eten? Ha dààr kwamen jullie voor. De kaart. Wij onze keuze gemaakt. Wij onze keuze veranderd. Gerecht vijf, zeven, elf en twaalf niet beschikbaar. Schaap nog niet doodgevallen. De namiddagduik is op El Medallot. We delen de boot met enkele Italianen en een scheut Walen en Fransen. El medallot is een klein eilandje waar we op verschillende diepte twee maal rond gaan; Het zicht bereikt stilaan Oosterscheldeniveau en de stroming deed ook goed haar best. Boven ons werd met de zodiak gevaren.Bij het bovenkomen bleek er meer aan de hand dan een afgedreven Waal of Italiaan.Een stel van onze Franstalige broeders was elkaar kwijt geraakt. Eerder waren ze ook al de weg kwijtgeraakt. Allemaal niet erg, maar in de hele heisa hebben ze blijkbaar hun luchtverbruik verkeerd ingeschat en dan maar de trappen overgeslagen;Als ik mezelf aan de kippenladder omhoog hijs is de schipper bezig een nieuwe fles op een zuchtende en vloekende Fransman te gespen. “ Je dois faire mes palliers!” Met deze stroming zijn ze natuurlijk in verspreide orde bovengekomen: de andere twee hangen enkele honderden meters verder onder de zodiak aan een nieuwe fles.Daniel heeft nog 80 bar over en vergezelt de crashdiver op zijn pallier naar 9 meter ondanks een betweterig ”pas necessaire”. De traptijd, zo vernemen we, is behoorlijk opgelopen. Een andere (normaal) bovengekomen Waal neemt met de fles van één van de Italianen (90 bar) de taak van Daniel over na een vijftiental minuten; Wij roken nog vlug een sigaret voor de zuurstoffles op het toneel verschijnt. Ondertussen komt de zodiak met de twee anderen al aangezoemd. De Italianen hebben het ondertussen ook door en richten de ogen ten hemel. Les Belges sont cons, maar dan in het Italiaans. Klopt wel een beetje: de computers wijzen 49 meter diepte aan.En zeggen dat de Walen ooit het Eurovisiesongfestival gewonnen hebben ( J’aime, j’aime la vie, Sandra Kim, 1985 of was het 1986?). Dit geheel terzijde. De trappenmaker onder de boot is ondertussen ook boven. Met een hele uitleg. Hij wil trouwens niet aan de zuurstof. Wel een sigaret. Kijk, de Marlboro man! De bemanning heeft ondertussen via de radio al vervoer naar de caisson geregeld. Onderweg besluiten de Fransman en de twee Walen dat het niet nodig is. Ze willen trouwens graag duiken morgen. Sonny, de instructeur van La Sirena, bijt zichtbaar op zijn lip als hij zegt dat het idee hem niet echt bevalt;Mario heeft voor hen ook nog een oneliner: “Dat kunt ge in een steengroeve toch allemaal niet voorkrijgen hé?”. Ze zijn er even stil van. Het is voor hen te hopen dat ze hun pint deze avond nog kunnen optillen zonder pijn in de schouder. Voor mij is het de eerste kennismaking met wat Daniel noemt: ”ongezellige drukte aan boord”. Het hoort er niet echt bij. De stemming wordt weer goedgemaakt op de drink ons aangeboden door Quimed, de baas van La Sirena, en zijn crew van Catalanen (Miguel), Brusselaars (Louis), Vlamingen (Sonny) en Fransen (Hugo). Bedankt jongens, de service was vlekkeloos, ook en vooral toen het er echt om spande. De apenootjes op de drink werden eveneens zeer gesmaakt. En een lift naar het hotel er bovenop! Catalonie is Egypte niet. Ik herinner mij een trip naar Egypte waar wij de laatste dag ook een babbel hadden met de baas van het duikcentrum. Om ons geld terug te vragen. Hebben we al iets gezegd over de dochter van Quimed? Neen, goed dan, dat houden we voor ons. 24 jaar en de rest mag je raden. Na enkele pintjes laten we misschien iets los. Begrijp je de uitroep van Danny enkele jaren geleden?(“Sofie”) Wel, zoiets.Als Harry gedronken heeft gaat Alzheimer aan het werk, maar dan omgekeerd. Het verleden van Grieken, Romeinen en Egyptenaren komt dan samen boven tot je er een punthoofd van krijgt. L’ Estartit, zaterdag 22 mei 2004 Daniel, Mario en ik maken een laatste duik (Carai Bernat, weer op de eilanden, wat dacht u?). Koen kiest voor uitslapen. Na de duik (prachtig, maar dat vinden we al normaal), horen we dat de Walen van gisteren gezond en wel zijn. Ze stonden op de stoep van hun hotel te wachten om te gaan duiken. Ze werden door La Sirena geweigerd. Van de Fransman was er geen nieuws. Rotselaar, zondag 23 mei, 04h55 Ik sta met stramme knoken en met een natte duikzak op mijn oprit en kijk de achterlichtjes van de Opel na. Een beetje spijtig. Dat Eurovisiesongfestival…. ik moet er alles over weten……..