door Danielle De Wolf, Hilde Schoofs, Sigiswald Rambelberg, Walter Van Den Eynde en BDM November 1998 zijn we met zijn vijf eens de Maldiven gaan verkennen. Als ik de reis moet samenvatten , kan ik maar een ding zeggen: een aanrader!! Veertien dagen hebben we door het Noord Male, het Zuid Male en het Felidhu atol gezworven. We hebben er dertig duiken gedaan. Al deze duiken beschrijven zou ons te ver leiden. Daarom hebben we besloten ons tot zes duiken te beperken.

Lankanfinolhu Faru (Daniëlle De Wolf)

Nadat ik een documentaire over manta’s gezien had, stonden deze roggen hoog op mijn verlanglijstje. Bij het samenstellen van ons parcours had ik dan ook allemaal mantapoints aangeduid. Ik kom niet terug voor ik manta’s gezien heb!Zes uur, iedereen loopt al rond alhoewel afgesproken was pas om zeven op te staan. Ali (onze duikgids) stelt voor om als eerste duik van deze reis “an easy but nice one” te doen. Na de middag mogen we kiezen tussen Bodu Banana of Nassimo Tila. We kiezen voor Bodu Banana na raadpleging van onze documentatie. Maar de eerste duik doen we op Lankanfinolhu Faru, kortweg Lanka reef. Dit rif staat niet beschreven in onze boeken, dus ook niet op ons parcours. Lap dat begint hier al goed, we zijn nog niet weg en we moeten onze plannen al aanpasen. Ali zegt ons dat we voor de rest van de reis het door ons vooropgestelde parcours zullen volgen. Weliswaar in een aangepaste volgorde afhankelijk van de overnachtingsmogelijkheden. Maar terug naar Lanka reef, Ali verzekert ons dat deze plaats een “must” is, zeker in dit seizoen, want... we zullen wel zien. Hij kent de plaats als zijn broekzak, hij heeft jaren gewerkt op het nabijgelegen Bandos. De woonboot ankert in een beschermde lagune. We stappen over op de duikdhoni, deze dient enkel om ons 5 van de woondhoni naar de duikplaats te voeren. Aan boord van de duikdhoni krijgen we een uitgebreide briefing. We duiken in buddy-systeem. In groep maar toch in afzonderlijke ploegen. Die heeft als voordeel dat als er een duiker op reserve komt, alleen die ploeg moet opstijgen en de rest van de groep kan door duiken. Tevens legt Ali ons uit waar de zuurstoffles zich bevindt en hoe ze te gebruiken. De duikdhoni blijkt over een uitgebreid assortiment aan eerste zorgen materieel te beschikken. Op Lanka reef aangekomen is iedereen er klaar voor. Eendeduik en richting 20 meter. We zijn nog geen vier minuten weg of er duiken drie donkere schaduwen op. Zou dit reeds kunnen, ja, dat zijn manta’s. Ali doet teken dat we ons plat op de bodem moeten leggen en gewoon wachten. We bevinden ons vlakbij een poetsstation. Op een gegeven moment tel ik negen manta’s achter elkaar hangend, hun toer afwachtend voor een opknapbeurt. We liggen hier gewoon op de grond en kijken naar een school manta’s die boven ons rondcirkelt, dikwijls op minder dan een armlengte afstand, spelend in onze luchtbellen. Na 20 minuten zwemmen de manta’s weg richting open zee. Wij gaan in de andere richting langs het rif. Onderweg komen we een schildpad en een octopus tegen en de klassiekers : murenes, papegaaivissen, vlindervissen, doktersvissen... Maar ook nog eens twee en nog drie en nog vier en nog twee en nog meer manta’s. Na ruim twintig manta’s en 60 minuten stijgen we naar trapdiepte. Jawadde doe zo’n openingsduik. Voor zo’n duik is er slechts één woord Manta. Deze reis kan voor mij niet meer stuk.

Bodu Banana (Sigiswald Rampelberg)

Het is niet gemakkelijk. Je doet 30 duiken en dan mag je er eentje beschrijven. Zoveel herinneringen aan onze reis naar de Maldiven, zoveel beelden... Want ja, elders op deze bladzijden die mirre en wierook uitzaaien over bovenvermelde bestemming, zal u, aandachtige lezer geconfronteerd worden met onwaarschijnlijke verhalen over roggen, manta’s, haaien en meer van dat fraais. Laat mij toe om iets te beschrijven dat zijn verdienste vindt in het onverwachte... Laat mij toe u mee te nemen naar een plaats met een eerder banale naam: Banana Reef. U bent misschien liefhebber van mega-scholen bontgekleurde visjes? Welaan, u krijgt ze na één luttel minutje in het vizier: daar hangen ze gezapig meedeinend met de stroming onder een verhangende rots: goudgele snappers en fonkelblauwe triggers. U gaat uit de bol bij het ontwaren van gewelven vol koraal? Kom even dichter en aanschouw het kunstige tapijt van zachte koralen en veersterren dat ter uwer ere is geweven. U bent niet langer op deze wrede wereld. Een napoleonvis komt langs het achterpoortje binnenglippen en vergezelt u als een trouwe puppie. U zwemt en zwemt, neemt bochten langs een kunstwerk zonder weerga... Maar uw lucht raakt op, u dient te stijgen, u begint de trap. U kijkt wezenloos naar de vele knollen en blokken kriskras verspreid over het rif. Beweegt er niets? Daar in dat kleine gaatje? En ja, wat is dit eigenlijk? Iets donkerpaars, eigenlijk meer fuchsia. Het is niet groter dan uw duim. U legt hem er even naast ter vergelijking. Oeps, weg is het, terug in het holletje. Maar alras komt het weer tevoorschijn. Het is een visje, dat is al duidelijk. Een beetje een gek uiterlijk met wuivende manen die eindigen op een glinsterende parel. En maar Walibi spelen tussen de knollen en rotsen. Zo’n klein opdondertje.U komt boven. Bij het nachecken van uw computer merkt u dat u volle tien minuten in verwondering naar een beestje ter grote van een overontwikkelde bromvlieg hebt zitten staren. U begrijpt dit niet. Toch zou u dit voor geen geld ter wereld gemist willen hebben. Het was in wezen niets speciaals, niet eens iets zeldzaam.Maar hier zitten we dan, putje december aan het klavier van een monotoon brommetje computer. Zoveel duiken, zoveel gezien en toch dat ene beeld van Klein Duimpje op het rif.

Foththeyo (Hilde Schoofs)

Groot moet het niet zijn, als het maar veel is. Van Keyodhoo Kandu, waar we gisteren onze nachtduik deden, steken we nu door naar het duikpunt Foththeyo, zo’n twee uurkes varen verder. Foththeyo ligt aan de oostkant van het Felido atol. Voor mij zal dit de 14de duik in de Maldiven zijn. Na 4 van ons gesterkt te hebben met thee en koffie, slaat Niles (onze butler) aan het vissen. Kwestie van verse tonijn te hebben voor deze middag. “Big fish, big fish” horen we hem dan roepen en waren Walter en Bert hem niet ter hulp gesneld om die “kanjer” binnen te halen, de arme jongen zou overboord getrokken zijn en nu nog ergens ronddobberen in de Indische Oceaan. Echt waar! We komen aan. Sigi stapt recht uit bed zijn pak in en de duikdhoni kan vertrekken.Plons!! we dalen af tot zo’n 30 meter, reef right shoulder en na een beetje palmen komen we aan in de tuinen van Monet. Jullie weten het misschien niet, maar Monet haalde hier zijn mosterd voor de aanleg van zijnen hof te Giverny.Ontzettend veel kleurtjes, vaag in elkaar overlopend (waterverf nietwaar) geven een impressionistisch wonder, een ware tuin der lusten. Geel, rood, oranje en blauw zacht koraal hangt zachtjes te wapperen aan plafonds van overhangen en natuurlijke bogen. Effe buik intrekken om een laag grotje door te zwemmen, en daarna door een soort schacht omhoog. de jongste onder ons amuseert zich. Achteraan in een van de grotten vinden Sigi en ik een paar dikke baarzen. Het zullen wel niet die van 200 kilo uit de boekskes zijn, maar het zijn toch kleppers.Ook vandaag is Maarten (de scheepsjongen) niet vergeten Sofie, de schildpad in het water te laten. Ze is alleen vergeten wanneer ze nu juist op het toneel diende te verschijnen en wacht achteraan in een grotje op de souffleur. Pech, want vandaag enkel een bijrolletje samen met Nappie de napoleonvis en Ollie de octopus. De ster van vandaag, de klap op de vuurpijl is Happie de witpuntrifhaai. Bert moet in zijn leven veel haaievinnensoep hebben gegeten want hij heeft hem weer als eerste gezien. Happie ligt nog in zijn nest, dwz op het zand midden in het kanaal. Geeuw, geeuw, wat met de staart heen en weer slaan en dan is ie weg. Op naar de job van zijn leven? Bovengekomen klinkt het in koor: Yes Sharky Dive!Ali glundert, no 100% garantee, maar ik heb het toch weeral gefikst, nietwaar mannen? En ondertussen pakt hij zijn buddy Daniëlle nog eens stevig vast.

Miyaru Kandu (BDM)

Bij de briefing wordt gesteld dat afhankelijk van de stroming we het plateau, op zo’n 30 meter gelegen, zullen oversteken of niet. Iedereen overboord en terwijl we uitzakken naar de bodem is er een ‘leuke’ stroming te voelen. Ali besluit de oversteek toch te wagen en we beginnen aan de 250 meter ‘palmen’. Ons gespartel wordt al direct beloond door het gezelschap van enkele witvinrifhaaien. Met de aquadynamica van deze dieren goed voor ogen klieven we nu full speed door het water richting kandu (kanaal tussen twee riffen). Beschut van de stroming volgen we het prachtig met kleurrijk koraal begroeide rif. Na een 20 tal minuten zwemt een hamerhaai imposant boven ons door. De aanblik van dit machtige silhouet met de specifieke kop kan ik me nu nog altijd perfect voor de geest roepen en zo is weer één van m’n duikwensen vervuld geraakt! Wat verder bemerken we een rustende witvin, prachtig gelegen op de witte koraalbodem, de ideale fotolocatie. We sluipen met zo weinig mogelijk ‘bellekes’ te maken dichterbij en kunnen tot op ongeveer 1 meter naderen. De opengaande muil en kieuwen, de alles gaande slaande ogen en de scherpe tandjes zijn van hier uit duidelijk zichtbaar. Even later voelt Sigi zich niet al te best (te haai?) en na kort overleg besluit hij samen met Hilde naar de oppervlakte terug te keren. Jammer voor hen want net nadien cirkelen 2 manta’s gracieus rond ons en bewonderend staar ik naar deze prachtige roggen. Een schildpad kan haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en komt uitdagend “neuze neuze” spelen met Daniëlle. ‘t Is weer onze beperkte luchtvoorraad welke deze prachtige duik doet eindigen alhoewel we aan de opppervlakte nog konden genieten van de 2 manta’s welke rond de boot aan het paraderen waren en erin slaagde Sigi terug te laten opfleuren.

Rakeedhoo (BDM)

Op Rakeedhoo kan men zowel langs de oost- als westkant duiken en door het inkomende tij kiezen we de westkant. Grote scholen vis friemelen langs alle kanten in het water en vaak sta je pal voor of ben je omsingeld door een bewegende muur van kleurrijke beestjes. De bodem is hier begroeid met zacht koraal welk zich als een fijn geweven tapijt uitstrekt. Sigi (weeral) kijkt ook vol bewondering naar de bodem en botst zo bijna op een witvinrifhaai. Gelukkig is de haai aandachtig en zwemt rustig weg zonder Sigi in zijn ‘werkzaamheden’ te storen. Een napoleonvis volgt ons een tijdje en wij drijven rustig met de stroming mee, genietend van het prachtige panorama dat nu langs ons lijkt voorbij te schuiven. Plots bemerk ik een te opzichtig grijs vlekje door een opening in een paddestoelvormig bont gekleurd koraalblok. Mijn hart bonst al wat sneller en ik hoop dat mijn eerste vermoeden bewaarheid wordt. Een nadere verkenning van het voetbalvormig gat maakt me dolgelukkig, twee bakerhaaien liggen er naast mekaar verscholen! Uitbundig ga ik Walter terughalen en Sigi heeft ook al snel door dat ons enthousiasme meer moet zijn dan voor een dikke langoest of een octopus. Iedereen komt de dieren aanschouwen en de platte muilen met opvallende gele ogen blijven ons rustig gade slaan. Ik probeer de ingang van hun rustplaats te zoeken welke ik helemaal onderaan het blok tegen de bodem vind. Van hieruit kan je de dieren in volle lengte bestuderen en kan ik me niet bedwingen om eens over een staartvin te aaien. De rest van de duik herinner ik mij niet zo goed meer, De ontmoeting met de bakerhaaien maakte teveel indruk op mij hoewel er zeker nog verscheidene andere dieren geprobeerd hebben mijn aandacht te trekken.Voor mijzelf heb ik in de Maldiven mijn mooiste duikervaring beleefd, de seafari was ondanks het slechtere weer de perfecte manier om iets van het gebied (alleen) te zien te krijgen. Van de 30 duiken hebben we er maar drie keer gezelschap gehad van andere duikteams, dus steeds ‘onbedoken’ locaties. De bemanning was altijd op een spontane manier behulpzaam en zorgde al snel voor een kameraadschappelijke sfeer. Zo kregen we een rondleiding op een van hun ‘local’ eilanden en zorgden ze voor een avondvoorstelling van de plaatselijke band waar we onze zeebenen konden uitswingen.Ook qua duikorganisatie valt er van deze mensen nog wat te leren, veiligheid voor alles, zuurstoffles, uitgebreidde EHBO-kit, reservemateriaal,... alles was in perfecte staat aanwezig en werd onmiddellijk gedemonstreerd. Dagelijks werd de duikplanning voor de volgende dag gezamelijk afgesproken rekening houdend met onze verlanglijst, het weer, de getijde... Er werd nooit met een 100% garantie beloofd maar je voelde duidelijk dat ze er alles aan deden om het afgesprokene ook waar te maken. Al bij al een geslaagde vakantie, jammer dat je er een zes-cijferig budget dient voor uit te trekken... gelukkig lijkt het in Euro een heel pak minder!

Embudhu Canyon (Walter Van Den Eynde)

Na de ochtendduik varen we terug naar het noorden. Namiddag duiken we op Embudhu Canyon. Embudhu is het meest noordelijke rif van het Zuid Male atol. Het rif is een beschermd zeegebied. Maar niet alleen de rijke fauna en flora maken deze duik eentje om te onthouden, neen dit wordt DE stromingsduik!Ali waarschuwt ons niet te lang te treuzelen om in het water te springen en om zo snel mogelijk af te dalen. We springen het water in en onmiddellijk vertrekt de sneltrein. Je hebt geen kans om te stoppen, laat staan tegen de stroming in te palmen. Neen deze duik is ademen en laat maar bollen. We worden serieus dooreen gerammeld, een paar meter omhoog gestuwd en weer naar beneden gesleurd. Rechts van ons ligt een kleine inham waar we even tot rust kunnen komen. OK iedereen heeft de ingang gehaald. Maar dan begint het schouwspel dat het hoogtepunt van de duik wordt en voor mij zelfs het hoogtepunt van de vakantie. Een school witpuntrifhaaien zwemt drie meter voor onze neus voorbij. ze zwemmen tien, vijftien meter tegen de stroming in, draaien zich dan om en zwemmen snel met de stroming mee. Alle visjes die etend tegen de stroming in zwemmen worden zo door de haaien verschalkt. Dit scenario blijft zich herhalen. Massa’s vissen verdwijnen tussen de haaiekaken. Na een kwartier roepen onze computers ons tot orde. We stijgen een paar meter en terug de achtbaan in. Dan komen we aan de eigenlijke canyon, een lange kloof, drie meter breed, in het rif. Het water moet allemaal door deze smalle doorgang, de snelheid wordt dus nog maar eens een beetje opgedreven. Het zal serieus bijsturen worden om de ingang te halen, er is geen weg om de canyon heen. Eenmaal de kloof voorbij valt de stroming stil. Maar wat blijkt, we zijn er slechts met twee ploegen doorgeraakt. We keren een paar meter terug om in de canyon te kijken, daar komt dan ook de derde ploeg. Iemand had de ingang gemist en werd frontaal op het rif geplakt. Om privacy redenen zeg ik niet wie, omdat het Sigi was. De schade is gelukkig beperkt tot een paar schrammen.Op het eind van onze duik zien we nog een grote pijlstaartrog liggen soezen op de bodem. Het “beestje” heeft een doorsnede van een kleine anderhalve meter. Terwijl we opstijgen komen we langs een grot waarin een napoleon een zandbad neemt. Na de anti-vermoeienis trap klimmen we aan boord van onze dhoni en zetten koers naar Noor Male.Dit zou onze laatste duik geweest zijn, maar Ali heeft goed nieuws voor ons. We kunnen nog een dag langer over de duikdhoni beschikken. Dus besluiten we de cruise te eindigen waar we ze begonnen. op het manta point, Lanka Reef en daar zullen we nooit spijt van krijgen.