door Walter Van Den Eynde & Bart Spiessens

In april, begin mei, hadden de Filippijnse eilanden de eer een Odyssee delegatie te ontvangen. Dit om eens ergens anders te duiken. En anders, dat was het wel. We waren begonnen aan een dagboek, zoals voor de andere reizen, maar de dagindeling was elke dag grotendeels hetzelfde. Dit kan voor de lezer van het verslag redelijk saai worden, vandaar dat je een meer algemeen verslag krijgt. Dit verslag is door Walter & Bart opgemaakt en geeft weer hoe zij de Filippijnen ervaren hebben, over sommige zaken kunnen de medereizigers dan ook een andere mening hebben. Wel kunnen we stellen dat iedereen over de reis in het algemeen meer dan tevreden was.

De voorbereiding

Het eigenlijke startschot voor deze reis is gegeven toen Bart en ikzelf, op rondreis in de Verenigde Staten op dat moment, aan het babbelen waren over eens een iets andere duikreis. Zo kwamen de Filippijnen ter sprake. Eenmaal terug in België begonnen we met het inwinnen van inlichtingen. Volgens de verschillende duikgidsen en reisplanners uit mijn verzameling, is de ideale periode van maart tot mei. We kozen dus voor april. Verschillende duikers die reeds de Filippijnen bezocht hadden raadden ons 'Dive with Kurt' aan. Na een vergelijkend marktonderzoek, kwamen we inderdaad tot de conclusie dat Kurt het betere prijs / duikaanbod had. Uit zijn aanbod kozen we Sabang op het eiland Mindoro. Ondertussen maakte het bestuur plannen voor de clubreis.
De Filippijnen waren geen optie daar ze te ver liggen en het vliegtuigticket te duur is om eventjes vlug een weekje te gaan duiken, en drie weken, dan nog in april is niet voor iedereen mogelijk. Voor de clubreis werd er geopteerd voor de maand mei en Frankrijk.
Onze voorzitter vroeg Bart en mij onze plannen voor de Filippijnen niet publiek te maken om de clubreis niet in het gedrang te brengen. Dus hielden we het stil tot na de uiterste inschrijvingsdatum van de clubreis. Toen we onze plannen dan openbaar maakten, waren er een paar kandidaten om mee te gaan. Daar ik geen toegang heb tot het internet deed Bart alle organisatorisch werk, en hierbij een dikke proficiat. Het was dik in orde Bart.

De heenreis

Zaterdag de dertiende april, iets voor negen uur pikt Jos ons op om ons naar Schiphol te brengen. Al een geluk dat het niet vrijdag de dertiende is, er zou anders wel het een en ander kunnen mislopen. We zijn nog maar net de grens over en ... file, oh jongens wat een file, wel meer dan duizend wielen, staan hier op een rij. Bart maakt van deze opstopping gebruik om ons te melden dat we niet naar Sabang maar naar het nabijgelegen Big La Laguna gaan. Kurt, van het gelijknamig reisbureau wil ons een voor hem nieuwe duikoperator laten uitproberen.

Maar goed dat we tijdig vertrokken zijn, anders hadden we de vertraging op de luchthaven gemist. We staan aan te schuiven aan de balie van Cathay Pacific... en file, oh jongens wat een file, wel meer dan duizend wielen (van de bagage karretjes) staan hier op een rij. "Ha, jullie hebben een vlucht geboekt naar Hong Kong om 14.05 u, nou dat is leuk. Tenminste als er een vliegtuig zou zijn. Dat is er immers niet. Probeert u gewoon nog eens om 22.35 u, dan hebben we er eentje, beloofd." "En hoe zit het dan met onze aansluiting naar Manila?"
"Nou, die heb je dan wel mooi gemist! Neen hoor, cheintje! Jullie zijn reeds overgeboekt op een later vlucht. Althans dat zal ik onmiddellijk doen. Maar helemaal niet getreurd. Hier hebben jullie allen een bonnetje, ken je voor € 14 gaan lunsjen. Hier heb je er nog eentje, ken je ook gaan dineren. Het is niet dat je iets anders te doen hebt niewaar!"
"Miljaar." Zegt Daniel. "Ik heb me nog zo voorgenomen om nuchter op de vlieger te stappen, maar ze doen er hier alles aan om me tegen te werken."
Enfin, wat miseries, troelen en acht uur later zitten we dan toch op het vliegtuig. Hong Kong, here we come. Het vliegtuig kon niet beter, ja misschien op tijd komen, maar een muggenzifter die daarover valt. Het eten was deftig, naar luchtvaart maatstaven, zelfs uitstekend. De drank was overvloedig. Iedereen had zijn eigen TV scherm en je kon zelf kiezen uit een selectie van oude en recente films.
In Hong Kong aangekomen, merken we dat we niet op de eerste vlucht, binnen een uurtje, naar Manila zitten. Neen, we hebben die binnen vijf uurtjes. En een lunchbonnetje voor een gerecht met flietjes of lijst.

Eindelijk, zondag om middernacht, komen we aan in Manila. Kurt staat ons op te wachten. Hij heeft een busje geregeld naar Batangas. We zullen een privé boot nemen om over te varen naar Big La Laguna in plaats van de ferry. Deze laatste start pas om 08.30 u terug met overvaren. De chauffeur van het busje doet zijn uiterste best om een goede tijd neer te zetten tussen Manila en Batangas. Aangekomen in Batangas glundert hij. Acht minuten ingehaald! Hiep, hiep hoera! Dat we al twaalf uren of 720 minuten vertraging hebben dringt blijkbaar niet door. Maandag 03.10 u plaatselijke tijd komen we aan in Big La Laguna, ruim 36 uren na ons vertrek in Leuven.
Kurt kan ons blij maken dat er hier al in drie weken geen druppel regen meer gevallen is. Zijn zin is nog niet volledig uitgesproken als het begint te regenen. Na vijf minuten is het gedaan met regenen en begint het te gieten. In spurt van de boot naar het dichtstbijgelegen afdak. Maar veel maakt het niet uit, we zijn door en door nat.
De eigenaar van ons logement komt ons ook nog doodleuk vertellen dat onze kamers nog niet vrij zijn en dumpt ons in een paar berghokjes, die hij kamers noemt. Maar we zijn al lang blij dat we een bed en een douche hebben. Maar voor we daarvan gebruik maken, eerst nog zien of we nog een bar open vinden. Niet dus! Dan maar een bar geopend. Want Kurt doet er eentje op en geef toe, waneer krijg je nog eens de kans om op de kop van een Hollander te drinken. Na een drankje, twee, drie, veel voor sommigen, kruipen we in onze nest.
Maandag om 11.00 u maken we kennis met de eigenaar en de duikinstructeur van het logement/duikcentrum. Vanaf dan ziet onze dagindeling eruit zoals de logo's op de T-shirts hier, Eat, Sleep and Dive.

Big La Laguna

Big La Laguna ligt in het noorden van het eiland Mindoro, op het schiereiland Puerto Galera. Het is een rustige baai op wandelafstand, 15 minuten te voet en 5 minuten per boot, van het meer toeristische en drukkere Sabang. Het ligt op 80 minuten wandelen of 15 minuten per boot van Puerto Galera. Om Puerto Galera te bereiken kan je ook eerst naar Sabang gaan en vandaar uit een jeepny, taxibusje in de vorm van een jeep, nemen. Big La Laguna bestaat uit een paar duikbasissen, die tevens logies en restaurant bevatten en uit een paar strandbarretjes. Achter dit toeristisch front staan de huisjes van de plaatselijke bevolking.

De bevolking

De Filippino's zijn vriendelijk en niet opdringerig. Ze klampen je niet om de vijf meter aan om je iets te verkopen, als ze je al aanspreken is het meestal om goedendag te zeggen. Ze zien een blanke niet als attractie of als makkelijke prooi. Op het strand wordt je wel geregeld aangesproken als je geen bangka, lokaal bootje dat als taxi gebruikt wordt, moet hebben. Als je echter neen knikt, laten ze onmiddellijk met rust. In de restaurants of op de terrasjes word je pas aangesproken als je reeds zit en in de winkels moet je meestal zelf naar iets vragen, voor ze het je aanbieden. De omgang is meestal heel familiair. Ze vragen naar je voornaam en je wordt vanaf dan met je voornaam aangesproken, ze verwachten van jou hetzelfde. In Big La Laguna is wisselgeld dikwijls een probleem. Als je niet gepast kan betalen, dan betaal je toch gewoon straks of anders morgen. Je voornaam staat dan gewoon op een gedetailleerde rekening.
Wel behoren de Filippino's niet tot de properste volkeren van de wereld. Hun persoonlijke hygiëne vormt geen probleem, maar afval wordt dikwijls weggesmeten waar ze staan. Diervriendelijk kunnen we ze ook niet noemen. Van hun gezinsbudget kunnen ze net zelf leven, honden en katten worden dus aan hun eigen lot overgelaten. De beesten lopen constant rond op zoek naar iets eetbaars of gewoon op zoek naar een knuffel. Ze staan echter vol met huidziektes, waardoor ook de toeristen niet geneigd zijn om ze te strelen. Meer naar het binnenland, waar weinig toeristen komen, verdwijnt regelmatig een hond in de pot. Maar dan doen ze niet op dit eiland, enkel op alle andere eilanden, maar niet op dit, althans als je ze gelooft.

Eat

In een duik/logies arrangement voor de Sabang regio zijn geen maaltijden voorzien. Voor je ontbijt tot avondmaal ben je aangewezen op de plaatselijke restaurants en snackbars. We hebben verschillende eetgelegenheden geprobeerd en in de meeste goed gegeten. En als het al eens ergens slechter is, dan ga je daar toch gewoon niet meer terug. Het ontbijt bestaat uit een simpele boterham met confituur tot een uitgebreide maaltijd met spek, eieren, toast met bonen en een heuse fruitschotel. Aan jouw de keuze. Voor je middagmaal kun je kiezen uit een uitgebreid aanbod aan snacks. Het avondmaal kun je simpel houden zoals een hamburger of je kunt uitgebreid tafelen met alles erop en eraan. Je kunt kiezen uit kip, varkensvlees, rundvlees, vis of andere zeevruchten met groenten, rijst, noedels, frieten of een gekookte aardappel. Dit alles klaargemaakt op Filippijnse of Europese wijze.
Eten en drinken kost je gemiddeld € 15 per dag. Dan heb ik het over ontbijt, een snack als lunch en een uitgebreid diner, alle frisdranken overdag en een paar pintjes 's avonds.

Sleep

We logeerden bij Scandinavian Divers. De kamers bevinden zich op de eerste verdieping boven het duikcentrum. Dat is lekker gemakkelijk. 's Morgens sta je op, een tiental trappen naar beneden, je trekt je duikpak aan, nog een paar treden naar beneden en je stapt in de boot. Het logement is nog in volle aanbouw. Er zijn momenteel drie kamers klaar en ze zijn bezig nog vijf kamers en een klein zwembad bij te bouwen. Van de werkzaamheden hebben we slechts een dag echt last gehad. De kamers zelf zijn ruim genoeg. Ze hebben een bed, op verzoek twee, een kledijrek en een zitbank. Alle kamers hebben airco. Iedere kamer heeft zijn eigen badkamer met lavabo, wc en douche. Op warm water onder de douche moet je echter niet rekenen.
Mijn enige opmerking over de kamers is dat de kuisvrouw haar werk niet al te serieus neemt. Je moest haar dagelijks zeggen dat je nieuwe handdoeken dan wel lakens wenste en het kuisen zelf was maar in de vlucht gedaan. De kamers waren maar twee dagen echt proper en dat was toen de kuisvrouw er niet was en het barmeisje deze taak op zich nam. Maar nogmaals slapen op een paar meter van je duikboot is een grote luxe. Peter Liisberg, de eigenaar, is de gastvrijheid zelf. Ongeveer dagelijks kregen we een welkomsdrink en op sommige dagen zelfs meerdere. Als je hem mee naar de 'Floating Bar' kreeg, was het moeilijk om nuchter terug te geraken en dit zonder dat je zelf maar een peso betaalde. Tevens kregen we allen een T-shirt van de duikbasis. Peter was uitermate dankbaar toen we het droegen om een avond naar Sabang te gaan.

Dive

Voor een beschrijving van de duikplaatsen verwijs ik graag naar een andere pagina.
Scandinavian Divers beschikt over een snelle motorboot, welke ruim plaats biedt aan acht duikers. Meer duikers is mogelijk maar het vraagt dan ietwat organisatie. Meestal waren we met zeven duikers, wij zes en de gids. Een snelle motorboot heeft enkele voordelen ten opzichte van de bangka's waarmee veel andere duikbasissen uitvaren. Ten eerste ben je ongeveer driemaal sneller op je duikplaats. Ten tweede hebben de bangka's vlotters aan hun zijkanten om niet om te kantelen, deze vlotters zijn echter gevaarlijk in de deining gaan ze omhoog en slaan terug op het water, als je daar net als duiker onder zit om in de boot te kruipen... En deining staat hier heel dikwijls. De duikbasis heeft plannen om een tweede, iets grotere boot bij te kopen. Hiervoor vroegen ze praktische opmerkingen over hun huidige boot. We hadden er drie kleine, waarvan ze onmiddellijk een aanpasten aan deze boot.
Gedoken wordt met 12lt aluminium flessen, de thuisbasis heeft er een twintigtal. Met hun nieuwe boot willen ze ook flessen bijkopen, waaronder een paar 15lt voor de grootverbruikers. Flessen en loodgordels zijn inbegrepen in het duikpakket. Andere uitrustingstukken kun je huren.



Hoewel de thuisbasis nog maar 18 maanden bestaat, heeft Peter Smith, de duikinstructeur en onze gids, acht jaar ervaren in deze regio. Hij weet de duikplaatsen dus perfect te vinden. We duiken in buddy-systeem. Voor degene die het buddy-systeem niet kennen. Je duikt met een vaste buddy, je blijft echter in groep en volgt één duikleider, die de duikplaats kent, eenmaal op de juiste plaats duik je met je buddy verder. Peter bracht ons naar het focuspunt van de duikplaats, wuifde dan goodbye en liet ons zelf de plaats verder onderzoeken. We moesten echter twee beperkingen in het oog houden. Volgens de computer niet in deco gaan en op vijftig bar aan de veiligheidstrap beginnen. Twee regels waarmee een verstandig duiker absoluut geen probleem heeft. Meestal verliet Peter ons na 40 minuten, zelf doken we gewoonlijk tussen de 80 en 90 minuten. Onze kortste duik was 40 minuten, omdat onze bodemtijd toen opgebruikt was en het ondiepe water niet bereikbaar omdat de stroming ons de open zee in duwde. De langste duik werd gerealiseerd door Bart en Danielle met 126 minuten.

De eerste week liet Peter ons kennis maken met het merendeel van de duikplaatsen. Vanaf de tweede week mochten we zelf bepalen waar we naartoe wilden. Vanwege het drukke bootverkeer dien je op te stijgen met een ballon. Alle duiken zijn stromingsduiken en stroming, die heb je hier wel.
Je springt het water in en laat je maar met de stroming meedrijven, de boot vindt je wel terug. Hoewel Darwin, onze schipper, nog redelijk jong was, deed hij zijn job perfect. Als we onze OSB oplieten, zat hij reeds boven ons. Tevens was hij de behulpzaamheid zelf, je fles van en naar de boot dragen, je helpen met je fles aan te doen voor de duik, je lood en fles uit het water aannemen na de duik, niets was hem te veel gevraagd.
De materiaalmeester was Vic. Zeer behulpzaam en zeer bekwaam. Iemand had een lek in de eerste trap van zijn ontspanner. Geen probleem, binnen de vijf minuten was het euvel hersteld. Aan de Floating Bar lag een boot in panne, Vic gaat even een kijkje nemen en drie minuten later vaart de boot weg. Als Peter nieuwe leerlingen had, speelde Vic onze duikgids. Voor nachtduiken en duiken op Verde Eiland moesten we bijbetalen. Om de eenvoudige reden dat voor nachtduiken het personeel een paar uren langer moest blijven en naar Verde varen wel een redelijke afstand, lees benzineverbruik, is. Normaal kost dat 7 US$ extra, wij kregen het echter voor € 2.20. Om maar te zeggen dat ze niet echt op geld uit waren. Over het onderwaterleven kan ik dit zeggen dat we iedere duik wel een beestje tegen kwamen welk nog niemand van ons ooit gezien had.